اثر گرسنگی کوتاه مدت و تغذیه مجدد بر شاخص های رشد، تغذیه و ترکیب بیو شیمیایی بدن در ماهی صبیتی انگشت قد (sparidentex hasta)

کنترل رشد یک نیاز اساسی برای سیستم های پرورش آبزیان بشمار می رود. یکی از روش های معتبر می تواند استفاده از مکانیسم رشد جبرانی باشد. به طور قطع، شناخت ماهیت رشد جبرانی می تواند منجر به طرح برنامه غذایی گردد که صرفه جویی در میزان غذای مصرفی و افزایش کارآیی تغذیه ای را به دنبال خواهد داشت. در این مطالعه اثرات اعمال دوره های مختلف محرومیت غذایی و تغذیه ی مجدد بر شاخص های رشد، تغذیه، ترکیب بیوشیمیای بدن و ترکیب کبد در 300 عدد بچه ماهی صبیتی با میانگین وزنی 24/0 ±47/28 گرم مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعه شامل چهار تیمار و سه تکرار که در هر تکرار 25 عدد ماهی در مخازن پلی اتیلنی 300 لیتری در نظر گرفته شد. تیمار ها به ترتیب عبارت بودند از تیمار شاهد که به طور دائم در طول دوره ی آزمایش دو بار در روز تا حد سیری غذادهی می شد، تیمار 2 روز محرومیت غذایی، تیمار 4 روز محرومیت غذایی و تیمار 8 روز محرومیت غذایی. طول دوره ی غذادهی مجدد در تیمار های تحت محرومیت غذایی چهار برابر دوره ی محرومیت غذایی بود و تا انتهای دوره به طور متناوب متحمل دوره‏ های محرومیت غذایی و تغذیه ی مجدد می شدند. طول دوره ی آزمایش 80 روز بود، زیست سنجی ماهیان هر 10 روز و نمونه برداری از کبد و ترکیب بیوشیمایی بدن در ابتدا، وسط و انتهای دوره انجام شد. نتایج این مطالعه در پایان دوره نشان داد که دوره های متناوب محرومیت غذایی و تغذیه ی مجدد بر شاخص کبدی و میزان دریافت غذای روزانه در پایان آزمایش موثرمی باشند (05/0>p). اما میزان شاخص های افزایش وزن، ضریب رشد ویژه، ضریب چاقی، بازده تبدیل غذایی و بازده پروتئین تحت تأثیر این دوره ها قرار نمی گیرد (05/0p>). بیشترین میزان دریافت غذای روزانه و شاخص کبدی در تیمار تحت 8 روز محرومیت غذایی و کمترین میزان آنها در گروه شاهد مشاهده شد. دوره های محرومیت غذایی و تغذیه ی مجدد بر میزان چربی و پروتئین ترکیبات بدن به طور معنی داری اثر گذاشت (05/0>p)، اما بر میزان رطوبت و خاکستر ترکیبات بیوشیمیایی بدن و همچنین میزان گلیکوژن و چربی کبد تأثیر گذار نبود (05/0p>). بیشترین میزان چربی و پروتئین در گروه شاهد گزارش گردید اما کمترین میزان آنها به ترتیب در تیمار های تحت 4 و 2 روز محرومیت غذایی دیده شد. با توجه به نتایج مربوط به شاخص های رشد در ماهیان مورد آزمایش در این تحقیق می توان اظهار داشت، بعد از اعمال دوره های غذادهی، تیمار هایی که محرومیت غذایی را تجربه کرده اند رشد جبرانی کاملی را نشان دادند؛ چرا که میزان رشد در این تیمار ها در مقایسه با گروه شاهد اختلاف معنی داری نداشت. بر اساس مطالعه حاضر مشخص شد که بچه ماهیان صبیتی توانایی رسیدن به رشد مطلوب پس از اعمال دوره های متناوب محرومیت غذایی و غذادهی مجدد را دارند.